Een tweede kind: hoe overleef je als papa de eerste drie maanden?

Heb je weleens twee verjaardagen tegelijk gehad? Zo’n dag dat je op tijd naar de eerste verjaardag gaat, zodat je ook nog bij de tweede verjaardag aanwezig kan zijn? Op de eerste verjaardag: “Ga je nu al weer weg?” En op de tweede verjaardag: “Zo, jullie zijn laat, wij gaan al hoor.”

Zo voelen de eerste drie maanden met een tweede kind ook.

Geboorte van Mace

Ons tweede kind Mace is geboren in februari 2022, een droom die uitkomt: het gezin is compleet. Als zpp’er is er voor mij geen regeling, dus ik neem maximaal twee weken vrij. Die luiers zijn ook niet gratis.

Maar zo makkelijk als het bij Puck (2) ging, zo moeilijk gaat het bij Mace. Hij heeft krampjes. Hij slaapt niet. Hij huilt de hele tijd. Ik dacht dat een tweede kindje ons leven niet veel zou veranderen. Maar ik ren me rot, en heb het gevoel dat ik overal tekort schiet.

Waarom heb je het gevoel dat je tekort schiet?

Als ik Mace de fles geef, wil Puck spelen.
“Ik kom zo schat, eerst even Mace de fles geven.”
“Nee, nu pelen papa.”
“Als ik klaar ben kom ik met je spelen, Puck.”
“Mace daar leggen”, en ze wijst met haar vinger naar zijn wipstoel.
Nadat ik Mace de fles heb gegeven, moet hij nog even een boertje laten. En wat blijkt: luiertje vol. Eerst even verschonen dus. Als hij eindelijk in de box ligt, wil ik met Puck in de zandbak gaan spelen. Maar Mace heeft weer last van krampjes. We zijn 55 minuten verder en nu huilt Puck ook.

Na twee maanden gaan we op vakantie

Even vijf dagen er tussenuit, dat zal ons goed doen. Flesje, luiers, bedje, rompers, zalfje, speen, slaapzak, knuffel, kolfapparaat, babyfoon, kleertjes.
“Naomi, hebben we alles?”
“Ik denk het.”
“Top, ik heb er echt zin in.”
“Ja, we zijn er aan toe.”

Onderweg naar het vakantiepark heb ik een visioen. De kinderen liggen om 19:00 uur op bed. Ik trek een fles rode wijn open, kaasplankje erbij, muziek van Son Mieux op de achtergrond en een potje Rummikub. De werkelijkheid is anders: Mace is om de 2 uur wakker, Puck slaapt niet, want: nieuwe omgeving. Tot diep in de nacht zijn we bezig.
“Schat, ik kan niet meer”, appt Naomi.
Ons huisje heeft twee slaapkamers, dus we slapen apart. Naomi bij Mace, en ik bij Puck. De kurk blijft op de fles.

De volgende avond hoop ik dat het beter gaat. Maar we hebben weer een onrustige nacht. Ik voel me alsof ik de hele dag zand heb staan scheppen in de stromende regen. En ik twijfel me suf. Kan Mace niet tegen melkproducten, moet hij naar een osteopaat, krijgt hij niet genoeg binnen?

Oververmoeid

Puck heeft op dag drie van de vakantie 38,3 graden koorts. Naomi wordt ook ziek. We besluiten naar huis te rijden. Ik sta met Mace in de woonkamer, en hoor plots een harde klap. Naomi ligt languit op de houten vloer in de keuken. Ze beweegt niet. Ik leg Mace op de bank en ren naar haar toe. “Schat, wat doe je?” Ze komt langzaam bij en stamelt dat ze is flauwgevallen. Ik heb haar in mijn armen, weer zakt ze weg. En nog een keer. Ik breng Puck bij opa en oma, zodat we alleen Mace thuis hebben. Zo kan Naomi wat bijslapen. Ze is oververmoeid.

Ondertussen vragen mijn vrienden wanneer ik nou weer eens mee ga naar een festival, belt mijn oma of ik nog eens langskom en mailt mijn klant of zijn tekst al klaar is.

Een fase

Ik heb de eerste drie maanden echt onderschat. De gebroken nachten, je aandacht verdelen, het 24/7 aan staan, de luiers, de hapjes, de flesjes, het naar bed brengen, werken. Het is maar een fase, zeggen ze.

En nu

Nu zijn we vijf maanden verder. Mace heeft minder last van krampjes. Puck maakt appeltaarten in de zandbak. Papa gaat naar Into the Woods festival. Mama crossfit weer, spreekt af met vriendinnen en ontkurkt de Pinot Grigio.
“Schat”, zeg ik, ”Ik ben echt trots op ons gezin.”
Naomi haalt diep adem. “Wil je er nog één?”